اشعار

این نیـزه ها که روی تنت قـد کـشیده اند            انگـار تـیـغ به روی محـمد کـشـیـده اند

تا این که خوب خوب جـدایت کنند، آه!            هر گـوشه هر طرف که نباید کشیده اند

بالای زین بمان که و گرنه به رسم کفر            این هـا اگــر سـوار بیـفـتـد کـشـیـده انـد

فزت و ربّ کرب و بلا را بخوان که باز            این ابن مـلـجـمـان هـمگی قـد کشیده اند

حتی فـرشته های خـدا هم قـلـم به دست            بر تکّـه تکّـه هـای تو گـنـبـد کـشـیده اند

از پا نـشـستم از غـم و پـائـین پـای من            تنها برای توست که مـرقـد کـشـیـده اند

خـواهـم که بـوسـه ات زنـم اما نمی شود            جـایی بـرای بـوسـه که پـیـدا نـمی شـود

لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز            شـیـرین تـر از شـنـیـدن بـابـا نـمـی شـود

هرعضو را که دیده ام ازهم گشوده است            جز چـشم تو که بر رخ من وا نمی شود

خشـکـم زده کــنـار تو و خـنـده هـایشان            خـواهم بلـند گـردم از این جـا نمی شـود

ای پـــاره پــاره تن ز دل پــاره پـاره ام            گـفـتــم بغــل کـنــم بـدنت را نـمـی شـود

بایـد کــفـن بـه وسعـت یک دشـت آورم            در یک کـفـن که پیکـر تو جـا نمی شود

حجـلـه گـرفـتـه پــای تنت مـادرم بـبـین            اشکم حریف گریــه ی زهــرا نمی شود

دویـده ام ز حـرم تـا که زنـده ات نـگــرم           مبـنـد دیـده کمی دست و پا بـزن پـسـرم

ز مصحـف تنت این آیـه های ریختـه را           چگـونه جمع کـنم سوی خـیمـه ها بـبـرم

به فصل کودکی و در سنین پـیری خود           دو بار داغ پیـمـبـر نـشـست بـر جـگـرم

میان دشمن از آن گـریه می کنم که مگر           به کام خشک تو آبی رسد ز چشـم تـرم

من آن شکـسته درختم که با هـزار تبـر           جدا ز شاخـه شد افـتـاد بر زمین ثـمـرم

اگرچه خود ز عطش پای تا سرم می سوخت           زبان خشک تو زد بیـشتر به دل شررم

مـگـر نه آب بُـوَد مهـــر مــادرم زهــرا           روا نبـود تو لب تـشنه جان دهی به برم

جـوان ز دل نرود گر چه از نظر برود           تو نِی برون ز دلم می روی نه از نظرم

به پـیـش دیـدۀ من پـاره پـاره ات کـردند           دلـی به رحــم نـیـامـد نگـفـت من پــدرم

مصیبتی که به من می رسد محبت اوست           هــزارهــا چـو تـو تـقـدیـم حـیّ دادگـرم

به روز حشر نگـرید دو دیده اش "میثم"           کسی که گـریـه کـنـد بر سـتـارۀ سحـرم

تـو در تـجــلّـیــاتِ الـهـی چـنـان گُــمـی            دنـبـال مـرگ مـی‌روی و در تـبـسّـمـی

آری جلـو جلـو تو به مـعـراج رفـتـه ای            مبهوت مانده ام که تو در عرشِ چندمی

بـاز از مسـیحِ حـنجـرۀ خود اذان بـبـار            بر این کـویـر تـشـنه بـنـوشـان تـرنّـمی

هر لحظه در سلـوک مقـامـات نو به نو            پـیـغـمـبـرانـه با خـودِ حـق در تـکـلـمی

شـوق وصال می‌چـکـد از هر نگـاه تـو            لبریز عشق و شور و خروش و تلاطمی

پر باز کن بـرو! که مجـال درنـگ نیست

جای تو خاک این قفس تیـره رنگ نیست

این گـونـه بود بر تو سـلام و درودشان            دیـدی چه کـرد با تو نگـاه حـسـودشـان

از کـیـنـۀ عـلـی هـمـه آتـش گـرفـتـه انـد            اما به چـشـم هـای تو می‌رفـت دودشـان

محــراب ابــروان تـو را بـرگـزیـده انـد            شمـشـیـرهـای تـشـنه برای سجـودشـان

طوفـانِ خـون به پا شده در بین قـتـلگـاه            دور و بـر تـنـت ز قـیــام و قـعـودشـان

فُزتُ وَ ربِّ کرب وبلا را بخـوان عـلی            فـرق تو را نـشـانه گـرفـته عـمـودشـان

دیـدم چگونه پهلـویت از دست رفته بود            در حمله های وحشی و سرخ و کبودشان

این پلک های زخـمی خود را تکـان بده

لب بـاز کـن بر این پـدر پـیـر جـان بده

لبت دو پارۀ آتش دلـت پُر از شرر است           دهان خشک پدراز لبِ تو، خشک‌تراست

تو پاره پاره شدی،قلب من پرازخون است           تو تشنه‌ای، نفـسِ من شرارۀ جگر است

بـیـا زبـان بـه دهـانـــم گـذار ای پـسـرم!           کـه در لـبـان تــو شهـدِ لبِ پیامبـر است

وداع آخــر و بـوسـیــدن لــب فــرزنـــد           خدا گواست که این آرزوی یک پـدر است

اگـر چـه داغ تــوأم می‌کـشد برو پـسـرم           که بهـر کـشتن تـو قـاتل تو منتظر است

بـرو کـه زخم تــو را ننگـرند اهل حـرم           اگر نگـاه کـنـد جان عمه در خطر است

گلوی تشنه جدا گشتن از پسـر دم مـرگ           برای یک پـدر از داغ او کشنده‌ تر است

سفـر به خیر، بـرو پشت سر نگاه مکـن           سـر بریـدۀ مـن بـا سر تو هـمسفـر است

سپر مگـیر به سر دست و سینه را بگشا           که پیشِ تیـرِ بلا سینه‌های مـا سپـر است

خـدات اجـر دهـد در صف جزا «میثم»           که بیت بیت تو را سوز شعله‌ای دگراست

داغی که حسین ازغم اکبر به جگر داشت          جز خالق اکـبر ز دل او که خـبر داشت؟

تا آن دم آخــر کــه بــریــدنــد سـرش را          او دیدۀ حسرت به سوی جسم پسر داشت

میسوخت خود از تشنگی و در دم مُردن          از سوز لب خشک پـسر دیـدۀ تـر داشت

بُگذشت به یک باره زجان و زن و فرزند          یارب! چه هوا بود که آن شاه به سرداشت؟

مـجـنـون شدی و سر به بیـابان بنـهـادی          لیلای جگرخون گر از این غصّه،خبرداشت

شد پُـر گـهـر از دیـدۀ زینب، هـمه آفـاق          آن بحر فرومایه، کی آن قدر هر داشت؟

نالــم به حسین یا ز غـم حضرت سجاد؟          این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت

در آه جگر سوز تو، جودی! چه شرر بود؟          کاندر جگـر سنگ، فـغـان تو اثـر داشت

امروز از همیشه پـریـشان تری چـقـدر            داری دوباره از همه دل می بری چقدر

دیـدم كه بر فــراز عـقـابت نـشـسـته ای            حـالا شـبـیه حضرت پیـغـمبـری چقدر

با دیـدن جــمـال تو می گـفـت جـبرِئـیل            پیـغـمـبر خـدا، تو عـلـی اكبـری چقـدر

دیگر رجز مخـوان به ذكری بسنده كن            لازم به ذكر نیست كه جنگاوری چقدر

ای آن كه تـشنه آمدی و تـشنه می روی            جام بلاست دركف من میخری، چقدر؟

با این شكوه و این قد و قـامت قیـامتـی            با آن لبان غرقِ به خون محشری چقدر

من درشب مكاشفه دیدم به چشم خویش            بر روی نیزه از همه سرها سری چقدر

لخـتی درنگ كن كه بـنی هـاشـم آمـدند            لختی نگاه كن به خودت پرپری چـقدر

به کجا می روی ای یوسف زهرا، پسرم           گرگ بسیار بـود در دل صحرا، پـسرم

قامتت گشته ضریح و دل یک خیمه دخیل           که نه مـجـنون تو لـیلا شده تنها، پـسرم

صبر کن اهل حـرم، سیـر ببـینـند تو را           اَشبَــهُ الناّس تویی بر شـه بطحا، پسـرم

پیش من سَــرو قَـدم، راه بــرو چند قـدم           تـا کـنـم قـامـت تو خـوب تمـاشـا پـسـرم

همه مـات اند که دارد چه دلی دشمن تو           می کِـشد تـیغ به روی تو دل آرا، پـسـرم

رفتی و گر نرود جان ز تـنـم بعد از تو           بی گمان می کُـشدم داغ، نه اعداء، پسرم

چـشـمِ تو حیثیتِ دریا و جیحون ریخـته           بس که جذابیّتِ ازاین رویِ گلگون ریخته

احتیـاجی نیست بر شمشیر، لیلازاده را           چند لشگر دور تا دور تو مجنون ریخته

اولـیـن قـربـانی اهـل حـرم بـودی عـلی           وعده ابراهیم کرد، اما حسین خون ریخته

ارباً ارباً آسمان رویِ زمین تصویر شد           تکّـه‌هـای آینه بر خاکِ هامـون ریخـتـه

صورتی که شبه احمد بود، پاشیده ز هم           قامتی که مثل زهرا بود، اکـنون ریخـته

قطعه قطعه، بند بند ازهم جدا شد پیکرت           شاعران! بر خاکها دریایِ مضمون ریخته

نگـاه مخـتصری کن به چـشم های تـرم            که جان سالم از این مَهلَکه به در بـبرم

لـبی تـکـان بده پـلکی به هم بـزن بـابـا            نفس بکش علی اکـبر نفـس بکش پسرم

نفس بکـش پـسرم تا که من فـزع نکـنم            و پـیـش خـنـدۀ این قـوم نشکـنـد کـمـرم

دل مـن از پـس این داغ  بــر نـمی آیــد            حـریف این همه آتش نمی شـود جـگـرم

خودت بگـو بدنت را چگونه جمع کنـم            پُر از عـلی شده خـاکِ تمام دور و برم

کـنـار جــسـم تو باید به داد من برسـند            تواین همه شده ای! من هـنوز یک نفرم

چـشـم هـایت اقــتــدار بی مـثال نیـل بـود           یا که اقیانوسی از بال و پر جبریل بـود
از صدای نبض خیمه خوب فهمیدم دلت           تکـیه گاه استوار و محکـم این ایـل بـود

لحظه ای درکوچۀ دلتنگی من صبر کن           گر چه سر تا پای تو در سایۀ تعجیل بود
جزءجزء مصحف صد پاره ات را خوانده ام           شیـوۀ روخـوانی من شیـوۀ تـرتـیل بـود
می گذارد چهره بر رخسار اکبر ساعتی           این غـروب جانگـداز ذبح اسماعیل بود

صحبت از  داغ تو بابا جگـری می‌خواهد            لب خشک از عطش وچشم تری می‌خواهد

آمدی بـاز سوی خیـمه و با خـود گفـتـم            نوجوانی ست که مهر پــدری می‌خواهد

کاش می‌خواستم از تو دو زره برداری            این همه نیزه علی جان سپری می‌خواهد

نگران سر خود باش که این لشگر کفر            باز هـم معجـز شـق القـمـری می‌خواهد

تیرها زودتـر از من به تنت بوسه زدند            خُرد شد آیـنه ات شیـشـه گری می‌خواهد

نیست از جسم گلت چـیز زیادی دردست            نه عـبـا، پارچـۀ مخـتـصـری می‌خواهد

باز کن چشم و ببـین آمـده پـیـشـم زینب            قول صبر از پـدر محتضری می‌خواهد

یک لحظه جدا کردم از خویش، جوانم را           گویی که فـدا کردم صد مرتبه جـانم را

در آتش هجرانش می‌سوخت وجودم را           با رفـتـن خـود از تن می‌بـرد روانـم را

باداغ علی دشمن یک لحظه گرفت از من           هم روح و روانم را، هم تاب و توانم را

هـنـگــام وداع هــم دادیــم نـشـــانِ هــم           او حنجر خشکش را من اشک روانم را

سرتا‌ به قدم افروخت از بس جگرش می‌سوخت           داغــیِ زبـــان او ســوزانــد دهــانـم را

با کـشـتــن فـــرزنـدم تسـلیــم خـداونـدم           کردم به جگر پنهـان فـریاد و فغــانم را

ای مـاه فــروزنــده! تـسـبـیـح پـراکنــده           برخـیزو فرو بنشان این سـوز نهـانم را

"میثم!" ز زبان من با خون جگر بنویس           کـشـتـنـد بـهـــارم را؛ دیـدنـد خـزانـم را

در خداحافظی‌اش سیل حرم را می‌بـُرد           راه می‌رفت و همه چشم ترم را می‌برد

نـفـسـش ارثــیـۀ فــاطـمـه، امّـا چه کـنم           دست غم نور چـراغ سحرم را می‌بـُرد

سنــگـهـا در تپـش آمـدنـش بی صـبـرند           زیر بـاران همۀ بـال و پـرم را می‌بـُرد

یک عمود آمد و با تاب و تب بی رحمش           مـاه پـیــشـانی آن تـاج سـرم را می‌بـُرد

سر آن نیزه که از پهلوی او بیـرون زد           تا دل کـیـنـۀ لـشـگـر پـسـرم را می‌بـُرد

تا که افتاد زمین، جـرأت هـر شمشیری           قـطعه ای از قـطعات جـگرم را می‌بـُرد

چـیده ام روی عـبـا هستی خود را، دنـیا           بـاد می‌آمـد و عـطـر ثــمـرم را می‌برد

ای پیـکـر تو چون جگــر پــاره پـاره ام            تا کی زنی به دل ز سکوتت شـراره ام

با آن که سـینه ام شده مجــروح داغ تـو                 لــبخـنــد قــاتـلت زده زخــم دوبــاره ام

یک آسمان ستاره زچشمم به خاک ریخت                دیــدم چو پاره پـــاره شده ماه پـــاره ام

من چـــاره ســاز درد همه عـالـمم ولی                 بـا اوفـتــادن تو زکف رفتــــه چــاره ام

ای تشنه لب برآر سراز خاک و آب ریز                از اشک دیده بر گلوی شـیـر خـواره ام

چون قرص ماه آفتاب وجودم تمام سوخت                دیـدم به چـشم خویش غـروب سـتاره ام

بعد از تو ای ستارۀ صبــح امید، نیست                غیر از سکـوت دائم و اشـک هـماره ام

از چـشم نیـم بـاز تو خـون پـاک می کنم                 شایـد کـنی به گوشه چـشـمـی نظاره ام

"میثم" ز سوز سینه چو شرح غمت دهد                 آتـش زنــد به عــالــم دل با اشــــاره ام

امیرالمؤمنین! صحرای محشر را تماشا کن            به دشت کربلا تکرار حیدر را تماشا کن

ولی‌الله! وی‌الله دیـگــر را تــمـاشـا کـن            دوباره خاطرات جنگ خیبر را تماشا کن

پیـمبر را پیـمبر را پیمبر را تـماشا کن

بگو الله اکبر جنگ اکـبـر را تماشا کن

به تن پوشیده با دست حسین‌بن‌علی جوشن            زده بر یاری فرزند زهرا بر کمر دامن

خدا گوید تعالی‌الله پیـمبر گویدش احسن            خوراک ذوالفقارش جرعه‌جرعه خون اهریمن

کند تحسین به دست و بازویش هم دوست هم دشمن

بیا ای شیر داور شیر داور را تماشا کن

سپر گردیده پیش نیزه و شمشیر، پا تا سر            رخش قرآن، تنش فرقان، دلش یاسین، لبش کوثر

نبی خلق و نبی خلق و نبی خُلق ونبی منظر            زمین کربلا صحرای بدر و او چو پیغمبر

در امواج خطر از بیم شمشیر علی‌اکبر

فرار و ترس یک دریای لشکر را تماشا کن

زبانش دردهان باب و خونش جاری ازحنجر            وجودش باغ گل از تیغ و تیر و نیزه و خنجر

گلو خشکیده، دل تفتیده، چشم از اشک خونین تر            پدر گفت ای همای من مزن از تشنگی پرپر

که سیرابت کند با دست خود امروز، پیغمبر

بـرو سـقـایی جدت پیـمبر را تماشا کن

برو بابا! که اکنون چشم در راه‌اند قاتل‌ها            برو بابا که دریا گردد از خون تو ساحل‌ها

برو بابا! که زخمت گل کند تا حشر در دل‌ها            برو تا شعلۀ داغ تو گردد شمع محفل‌ها

برو پرپر بزن در خون خود مانند بسمل‌ها

جـمال بی‌مثـال حیّ داور را تـماشا کن

دوباره در اُحد رو کرد آن پیغمبر ثانی            دوباره کربلا را کرد با یک حمله طوفانی

ز تیر و نیزه دشمن کرد بر رویش گل‌افشانی            تنش گردید از شمشیر، چون آیات قرآنی

هزاران زخم خورد و شد هزاران بار قربانی

بگرد ای آسمان؛ صدپاره پیکر را تماشا کن

دریغا! گشت نقش خاک، سرو قد دلجویش            جدا گردید تا پیشانی از هم طاق ابرویش

پدر بشتافت ازمیدان و رو بگذاشت بررویش            ز اشک دیده زینب شست خون از جعد گیسویش

بیا «میثم»! خدا را دیدۀ دل بازکن سویش

به سرتاپای او زخم مکرر را تماشا کن

مرکب تو را تا قـلب لشگـر بـرد اکبـر            ازهر طرف چیزی به جسمت خورد اکبر

افـتادی و تـازه شـغــالان سر رسـیـدنـد           هر یک ز جسمت قسمتی می برد اکبر

مـعـلـوم شد مـقصـود از این اربــاً اربا           سَروی به زیر دست و پا شد خُرد اکبر

انــگـار نـیـمی از تنت در خـاک رفــته           از بس قـد و بـالای تـو پـا خورد اکبـر

تــا از لـبت فـریــاد یا زهــرا شـنیــدنـد           سر نیـزه ای بر پهلـویت برخورد اکبـر

عـمـه اگـر ایـنجـــا نـمی آمـد به یــاری           بـابـا کــنــار پـیـکـرت می مـرد اکــبــر

اهـل حـرم با نـعـش تو گــفــتــنــد آقـــا           عبـاس بـدجـور از غـمت افـسرد اکبـر

در خـیمه دیدم تازه یک یک زخم ها را           مانند مــادر پیــکــرت افـشرد اکــبـــر

بـگـو هـنـوز بـرایت کـمی تـوان مـانـده           بـگـو هــنـوز برای حسین جـان مانـده؟

فـقـط بـرای نــمـازی کــنـار بـابـا بـاش           هـنوز نیـمـه ای از روز تـا اذان مــانـده

چه میشود کمی این پلک را تکان بدهی           چرا که چشم تو خیره به آسـمـان مانـده

کمر شکسته ام ازحال و روز من پیداست           عجیب بر جگرم داغ این جـوان مـانـده

بـیا به گریـۀ این پـیـرمـرد رحـمـی کـن           عصای من نشکـن، قـامتـم کمـان مانـده

نـسیـم هــم بـدنت را به دست می گـیـرد           شبیه مـشت پـری که در آشـیـان مـانـده

شدی شـبـیـه انـاری که دانـه دانـه شــده           کمی به خاک و کمی دست باغبان مانده

چنان به روی سرت ریخـتـند، تـرسیـدم           هزار شکـر که از تو کـمی نشان مـانده

چقدر روی دو چشمت هلال ابرو هست           بـرای بــدر شدن مـاه من زمـان مـانـده

چـقدر تیـغـه لب پر، میـان دنـدۀ تـوست           چقـدر نیـزه شکـسته در این میان مـانده

قـرار نیست پدر جـان دهد کـنـار پـسـر           هـنـوز قـصـۀ گـودال و سـاربان مــانده

قـرار نیست فقـط عـمـه ات بمـانـد و من           بـبـیـنـی اش که مـیان حـرامـیـان مـانـده

کـمی به روی سـرم باشد و مـیان حـرم           که چـند دخـتـر نـوپـا به کـاروان مـانده

کمان حرمله تیری به سیـنه ام زده است           به چـنـد جـا اثـر نــیــزۀ ســنـان مـانـده

نشسته شمر وعرق می چکد ز پیشانیش           بـرای ضـربـۀ آخر نـفـس زنـان مـانـده

به هر زخـم تنت تصویر لبخند خدا دیدم           خدا از من تو را میخواست من چشم از تو پوشیدم

چو دیدم وقت بی آبی عقیق از تشنگی کاهد           لبـان تشنه ات را گه مکـیـدم، گاه بوسیدم

به خود گفتم که شاید چشم خود را بازبگشایی           به روی شسته از خونت، ز اشکم آب پاشیدم

نیـازی نیست دیگر سر ببرند از تنم بابا           که با جان دادنت صد بارمرگ خویش را دیدم

تنم درخیمه بود و مرغ روحم با تودرمیدان           تو دور مرگ گردیدی و من دور تو گردیدم

زبان سرخ خود را تا نهادی دردهان من           سراپا شعله سبزی شدم، بر خویش پیچیدم

تو جان دادی و دست و پا زدی ومن نگه کردم           ز هر زخمت هزاران نالۀ نشنیده بشنیدم

تو آب ازمن طلب کردی و آبم کردی از خجلت           چو شمع سوخته، هم سوختم،هم اشک باریدم

تورا با فرق بشکسته، روی خونین و لب عطشان           چو معبودم پسندید این چنین من هم پسندیدم

اگر میثم زسوز خویش دل ها را زدی آتش           من اول از شرار دل، به آهت شعله بخشیدم

ای قـامـتت هـبـوط بهـشـت پـدر، عـلـی           وی روح و جان من، قدمی پیش تر، علی

ای روی و خوی و صوت تو آئینۀ رسول           با خنده می روی به کدامین سفـر، علی؟

نـازل کـدام آیـه شـد ای مصـطـفـای من           آهـنـگ جـبرئیل لبت خـوش خبر، عـلی

عـطـر تـبـسّـم تـو کـنـد زنـده، وحـی را           قـالــو بـلـی شـنـیـده پـدر از پسر، عـلی

رِنــدانــه مـی روی به تـمـنّـای قـتــلگـاه           هل من مبارزت ز عـطش بیشتر، عـلی

آه ای جوان خوش بر و رویم سخن بگو            دیگر مکن ز غصّه مرا خون جگر، علی

در اشهدت ضمیر«محمد» حضوری است           خود را مگر در آینه کردی نظـر، علی

منعم مکن که «یا ولدی» مرهم من است           من داغـدیده ام که شدم نوحـه گـر، علـی

از مـن نـیـایــش پــدرانــه ولــی ز تـــو           دستی بکش به گوشـۀ چشمان تـر، علی

جمعی به انـتـظار قـدوم تـو مضـطـرب           قـومی نگر به هـلهله، بی درد سر، علـی

با پیـکـرت چگـونه به سـوی حرم روم           بـابـا ز جـسم تـوست زمین گـیرتر، علی

تا عـمّه ات نـیــامده بـرخـیــز ای جـوان           جـسم مرا به دست جوانـان بـبـر، عـلی